طوطی و بازرگان ۳ - ﺩﯾﺪﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻃﻮﻃﯿﺎﻥ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻭ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻮﻃﯽ
ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﯼِ ﻫِﻨﺪُﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ، ﻃﻮطیِ ﭼﻨﺪﯼ ﺑﺪﯾﺪ [۱۵۹۷]
ﻣﺮﮐﺐ ﺍِﺳﺘﺎﻧﯿﺪ، ﭘﺲ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩ [۱۵۹۸]
ﻃﻮﻃﯽ ای ﺯﺍﻥ ﻃﻮﻃﯿﺎﻥ، ﻟﺮﺯﯾﺪ ﺑﺲ ﺍُﻭﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣُﺮﺩ ﻭ ﺑُﮕﺴﺴﺘﺶ ﻧَﻔَﺲ
ﺷﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺯ ﮔﻔﺖِ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺖ: "ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﻫﻼﮎِ ﺟﺎﻧﻮﺭ ۱۶۰۰
ﺍﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﯾﺸَﺴﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻃﻮﻃﯿﮏ؟ ﺍﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﺩﻭ ﺟﺴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﯾَﮏ؟
ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺍ ﮐﺮﺩﻡ؟ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﭘﯿﺎﻡ؟ ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺯﯾﻦ ﮔﻔﺖِ ﺧﺎﻡ"
ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻫﻦﻭَش است ﻭ ﺁن چه ﺑِﺠﻬَﺪ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ، ﭼﻮﻥ ﺁتش است
ﺳﻨﮓ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﻣَﺰَﻥ ﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﺰﺍﻑ ﮔَﻪ ﺯ ﺭﻭﯼِ ﻧَﻘﻞ ﻭ ﮔَﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼِ ﻻﻑ
ﺯﺁﻥ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻮ ﭘﻨﺒﻪﺯﺍﺭ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥِ ﭘﻨﺒﻪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮﺍﺭ؟ ۱۶۰۵
ﻇﺎﻟﻢ ﺁﻥ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻭﺧﺘﻨﺪ ﺯ آﻥ سخن ها، ﻋﺎﻟَﻤﯽ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ
ﻋﺎﻟَﻤﯽ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺳﺨﻦ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ ﺭﻭﺑَﻬﺎﻥِ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺷﯿﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ
ﺟﺎن ها ﺩﺭ ﺍﺻﻞ، ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺴﯽﺩَم اند ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺯخم اند ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺮهَم اند
ﮔﺮ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﺯ ﺟﺎن ها ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ ﮔﻔﺖِ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﯽ، ﻣﺴﯿﺢ ﺁﺳﺎﺳﺘﯽ [۱۶۰۹]
ﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﭼﻮﻥ ﺷﮑﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ، ﺍﺯ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻮﺍ مَخَر ۱۶۱۰
ﺻﺒﺮ، ﺑﺎﺷﺪ ﻣُﺸﺘَﻬﺎﯼ ﺯﯾﺮَﮐﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﺣﻠﻮﺍ، ﺁﺭﺯﻭﯼِ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ
ﻫﺮﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩ، ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺑَﺮﺭَﻭﺩ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺣﻠﻮﺍ خَرَﺩ، ﻭﺍﭘﺲﺗﺮ ﺭﻭﺩ
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
[۱۵۹۷] اقصی: دورتر: دورترین.
........
[۱۵۹۸] استانید: ایستانید: متوقف کرد.
........
[۱۶۰۹] ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ﺑﯿﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺣﺎﻓﻆ :
ﻓﯿﺾ ﺭﻭﺡﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ. ﺩﮔﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ
