کنیزک و پادشاه ۸ - ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺯﺭﮔﺮ
ﺷﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺣﺎﺫﻗﺎﻥ ﻭ ﮐﺎﻓﯿﺎﻥ ﺑﺲ ﻋَﺪﻭﻝ [۱۸۶]
ﺗﺎ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﻣﯿﺮ ﭘﯿﺶ ﺁﻥ ﺯﺭﮔﺮ ﺯ ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ ﺑﺸﯿﺮ
ﮐﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﺍﺳﺘﺎﺩِ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ! ﻓﺎﺵ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻِﻔﺖ
ﻧﮏ، ﻓﻼﻥ ﺷﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼِ ﺯﺭﮔﺮﯼ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﻬﺘﺮﯼ [۱۸۹]
ﺍﯾﻨﮏ ﺍﯾﻦ ﺧِﻠﻌﺖ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﺯﺭّ ﻭ ﺳﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﯿﺎﯾﯽ، ﺧﺎﺹ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﻧﺪﯾﻢ [۱۹۰] ۱۹۰
ﻣَﺮﺩ، ﻣﺎﻝ ﻭ ﺧِﻠﻌﺖِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﯾﺪ ﻏﺮّﻩ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑُﺮﯾﺪ [۱۹۱]
ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻣﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ، ﻣﺮﺩ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﮐﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻗﺼﺪِ ﺟﺎﻧﺶ ﮐﺮﺩ
ﺍﺳﭗِ ﺗﺎﺯﯼ ﺑﺮﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺗﺎﺧﺖ ﺧﻮن بهایِ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺧِﻠﻌﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ
ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﻔﺮ، ﺑﺎ ﺻﺪ ﺭِﺿﺎ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ، ﺗﺎ ﺳُﻮﺀُ ﺍﻟﻘَﻀﺎ [۱۹۴]
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣُﻠﮏ ﻭ ﻋِﺰّ ﻭ ﻣﻬﺘﺮﯼ ﮔﻔﺖ ﻋﺰﺭﺍﺋﯿﻞ: "ﺭَﻭ، ﺁﺭﯼ، ﺑَﺮﯼ" [۱۹۵] ۱۹۵
ﭼﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ، ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻭﺭﺩﺵ ﺑﻪ ﭘﯿﺶِ ﺷﻪ، ﻃﺒﯿﺐ
ﺳﻮﯼِ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ، ﺑُﺮﺩﻧﺪﺵ به ناز ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺷﻤﻊِ ﻃِﺮﺍﺯ [۱۹۷]
ﺷﺎﻩ ﺩﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺑﺴﯽ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻣﺨﺰﻥِ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮﺩ
ﭘﺲ ﺣﮑﯿﻤﺶ ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﯼ ﺳﻠﻄﺎﻥِ ﻣِﻪ ﺁﻥ ﮐﻨﯿﺰﮎ ﺭﺍ ﺑﺪﯾﻦ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﺪﻩ [۱۹۹]
ﺗﺎ ﮐﻨﯿﺰﮎ ﺩﺭ ﻭِﺻﺎﻟﺶ، ﺧﻮﺵ ﺷﻮﺩ ﺁﺏِ ﻭَﺻﻠﺶ، ﺩﻓﻊِ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺷﻮﺩ ۲۰۰
ﺷﻪ ﺑﺪﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﺁﻥ ﻣَﻪﺭﻭﯼ ﺭﺍ ﺟﻔﺖ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺤﺒﺖﺟﻮﯼ ﺭﺍ
ﻣﺪّﺕِ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﻣﯽﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﮐﺎﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤّﺖ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ، ﺗﻤﺎﻡ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺮِ ﺍﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﯿﺶِ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯽﮔﺪﺍﺧﺖ
ﭼﻮﻥ ﺯ ﺭﻧﺠﻮﺭﯼ، ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎﻥِ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﻭَﺑﺎﻝِ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪ [۲۰۴]
ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻭ ﺭُﺥ ﺯﺭﺩ ﺷﺪ ﺍﻧﺪﮎﺍﻧﺪﮎ ﺩﺭ ﺩﻝِ ﺍﻭ ﺳَﺮﺩ ﺷﺪ ۲۰۵
عشق هایی ﮐﺰ ﭘﯽِ ﺭﻧﮕﯽ ﺑُﻮَﺩ ﻋﺸﻖ ﻧَﺒﻮَﺩ، ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ
ﮐﺎﺵ ﮐﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻨﮓ ﺑﻮﺩﯼ ﯾﮑﺴﺮﯼ ﺗﺎ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺑَﺮ ﻭَﯼ ﺁﻥ ﺑَﺪ ﺩﺍﻭﺭﯼ
ﺧﻮﻥ ﺩﻭﯾﺪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﻮﯼِ ﺍﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺟﺎﻥ ﻭﯼ ﺁﻣﺪ، ﺭﻭﯼِ ﺍﻭ
ﺩﺷﻤﻦِ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﺁﻣﺪ ﭘَﺮِّ ﺍﻭ ﺍﯼ ﺑﺴﯽ ﺷَﻪ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺘﻪ، ﻓَﺮِّ ﺍﻭ [۲۰۹]
ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﺁﻥ ﺁﻫُﻮَﻡ ﮐﺰ ﻧﺎﻑِ ﻣﻦ ﺭﯾﺨﺖ ﺍﯾﻦ ﺻﯿّﺎﺩ، ﺧﻮﻥِ ﺻﺎﻑِ ﻣﻦ ۲۱۰
ﺍﯼ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﻭﺑﺎﻩِ ﺻﺤﺮﺍ ﮐﺰ ﮐﻤﯿﻦ ﺳﺮ ﺑُﺮﯾﺪﻧﺪﺵ ﺑﺮﺍﯼِ ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ
ﺍﯼ ﻣﻦ ﺁﻥ ﭘﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺯﺧﻢِ پیل باﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﺧﻮﻧﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼِ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﮐُﺸﺘَﺴﺘَﻢ ﭘﯽِ ﻣﺎﺩﻭﻥِ ﻣﻦ ﻣﯽﻧﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧَﺨُﺴﭙَﺪ ﺧﻮﻥِ ﻣﻦ
ﺑﺮ من است ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ، ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮ ﻭَی است ﺧﻮﻥِ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﮐﺲ، ﭼﻨﯿﻦ ﺿﺎﯾﻊ کی است؟
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺳﺎﯾﻪﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﺳﻮﯼِ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﺯ ۲۱۵
ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻮه است ﻭ ﻓِﻌﻞ ﻣﺎ ﻧَﺪﺍ ﺳﻮﯼِ ﻣﺎ ﺁﯾﺪ ﻧﺪﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﺻَﺪﺍ" [۲۱۶]
ﺍﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺩَﻡ ﺯﯾﺮِ ﺧﺎﮎ ﺁﻥ ﮐﻨﯿﺰﮎ ﺷﺪ ﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺭﻧﺞ، ﭘﺎﮎ
ﺯﺁﻥ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣُﺮﺩﮔﺎﻥ، ﭘﺎﯾﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﺁﻥ ﮐﻪ ﻣُﺮﺩﻩ، ﺳﻮﯼِ ﻣﺎ، ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﻋﺸﻖِ ﺯﻧﺪﻩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺑَﺼَﺮ ﻫﺮ ﺩﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺯ ﻏﻨﭽﻪ، ﺗﺎﺯﻩﺗﺮ
ﻋﺸﻖِ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﮔُﺰﯾﻦ، ﮐﻮ ﺑﺎقی است ﮐﺰ ﺷﺮﺍﺏِ ﺟﺎﻥﻓﺰﺍﯾﺖ ﺳﺎقی است ۲۲۰
ﻋﺸﻖِ ﺁﻥ ﺑﮕﺰﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ ی ﺍﻧﺒﯿﺎ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖِ ﺍﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐِﯿﺎ [۲۲۱]
ﺗﻮ ﻣﮕﻮ: "ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺷَﻪ، ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ" ﺑﺎ ﮐﺮﯾﻤﺎﻥ، ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ [۲۲۲]
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
[۱۸۶] ﻋﺪﻭﻝ : ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺎﺩﻝ، ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻭ ﻣﻌﺘﻤﺪ
......................................
[۱۸۹] مهتر: بزرگ، رئیس.
......................................
[۱۹۰] ندیم: مصاحب، هم نشین.
......................................
[۱۹۱] غره شد: مغرور و فریفته گشت.
......................................
[۱۹۴] سوءالقضا: بد حادثه، حادثه ی بد.
......................................
[۱۹۵] ﺁﺭﯼ ﺑﺮﯼ : ﯾﻌﻨﯽ ﺁﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﻭﺭﯼ !
......................................
[۱۹۷] طِراز: از شهرهای پُر نعمت و از مراکز بازرگانی و کشاورزی ایران قدیم که در قرقیزستانِ امروزی واقع است؛ زنانش به زیبایی شهره بودند. شمعِ طِراز: کنایه از زیبا رویی زیاد. بسوزدبر سر شمع طراز: [کنایه از] فدای آن زیبا روی شود.
......................................
[۱۹۹] مِه: مخفف مهتر: بزرگ، سردار قوم.
......................................
[۲۰۴] ﻭﺑﺎﻝ:ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ.
ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﻥ ﺟﺴﻢ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺳﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻭَﺑﺎﻝ ﺩفتر ﺳﻮﻡ
......................................
[۲۰۹] فر: شکوه، جلال.
......................................
[۲۱۶] این جهان کوه است و گفت و گوی تو از صدا هم باز آید سوی تو دفتر دوم
......................................
[۲۲۱] ﮐﯿﺎ : ﻭﺍﻟﯽ، ﺣﺎﮐﻢ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ . ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﯿﺎ : ﺍﻣﯿﺮﯼ، ﺑﺰﺭﮔﯽ، ﺟﺎﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ، ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ
ﭼﻮﻥ ﺳﻔﯿﻬﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﯿﺎ ﻻﺯﻡ ﺁﻣﺪ ﯾﻘﺘﻠﻮﻥ ﺍﻻﻧﺒﯿﺎ ﺩفتر ﺩﻭﻡ
......................................
[۲۲۲] بار: رخصت، اجازه ی وارد شدن، درآمدن پیش کسی.
