کنیزک و پادشاه ۶ - ﺧﻠﻮﺕ ﻃﻠﺒﯿﺪﻥ ﺁﻥ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻬﺖ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻦ ﺭﻧﺞ ﮐﻨﯿﺰﮎ
ﮔﻔﺖ: "ﺍﯼ ﺷﻪ! ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮐﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﻫﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ
ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮔﻮﺵ ﺩﺭ ﺩِﻫﻠﯿﺰﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺯﯾﻦ ﮐﻨﯿﺰﮎ، ﭼﯿﺰﻫﺎ ۱۴۵
ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺩﯾّﺎﺭ ﻧﻪ ﺟُﺰ ﻃﺒﯿﺐ ﻭ ﺟُﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻧﻪ [۱۴۶]
ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﮔﻔﺖ: "ﺷﻬﺮِ ﺗﻮ ﮐُﺠﺎﺳﺖ؟ ﮐﻪ ﻋِﻼﺝِ ﺍﻫﻞِ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﯼ، ﺟُﺪﺍﺳﺖ
ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﮐﯿﺴﺘﺖ؟ ﺧﻮﯾﺸﯽ ﻭ ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺴﺘﺖ؟"
ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺒﻀﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﯾَﮏ به یَک ﺑﺎﺯ ﻣﯽﭘُﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺟَﻮﺭِ ﻓَﻠَﮏ
ﭼﻮﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺧﺎﺭ، ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺶ ﺟَﻬَﺪ ﭘﺎﯼِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ، ﺑﺮ ﺳَﺮِ ﺯﺍﻧﻮ ﻧَﻬَﺪ ۱۵۰
ﻭﺯ ﺳَﺮِ ﺳﻮﺯﻥ ﻫﻤﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﺳَﺮﺵ ﻭﺭ ﻧﯿﺎﺑﺪ، ﻣﯽﮐُﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗَﺮَﺵ
ﺧﺎﺭ، ﺩﺭ ﭘﺎ، ﺷﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺷﻮﺍﺭﯾﺎﺏ ﺧﺎﺭ، ﺩﺭ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﺑُﻮَﺩ؟ ﻭﺍ ﺩِﻩ ﺟﻮﺍﺏ
ﺧﺎﺭِ ﺩﻝ را ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪﯼ ﻫﺮ ﺧَﺴﯽ ﺩﺳﺖ ﮐﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﻏﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ؟ [۱۵۳]
ﮐﺲ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺩُﻡِّ ﺧﺮ، ﺧﺎﺭﯼ ﻧﻬﺪ ﺧﺮ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺩﻓﻊِ ﺁﻥ، ﺑَﺮ ﻣﯽﺟﻬﺪ
ﺑﺮ ﺟﻬﺪ، ﻭﺍﻥ ﺧﺎﺭ، ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﺯﻧﺪ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﯼ ﺑﺮﮐَﻨﺪ ۱۵۵
ﺧﺮ، ﺯ ﺑﻬﺮ ﺩﻓﻊ ﺧﺎﺭ، ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺟُﻔﺘﻪ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﺻﺪ ﺟﺎ ﺯﺧﻢ ﮐﺮﺩ
ﺁﻥ ﺣﮑﯿﻢِ ﺧﺎﺭﭼﯿﻦ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺯﺩ جا به جا، ﻣﯽﺁﺯﻣﻮﺩ
ﺯﺍﻥ ﮐﻨﯿﺰﮎ، ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﺣﺎﻝِ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ
ﺑﺎ ﺣﮑﯿﻢ، ﺍﻭ ﻗﺼّﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻓﺎﺵ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﺎﺵ [۱۵۹]
ﺳﻮﯼِ ﻗﺼّﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ ﮔﻮﺵ ﺳﻮﯼِ ﻧﺒﺾ ﻭ ﺟَﺴﺘﻨﺶ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ ﻫﻮﺵ ۱۶۰
ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ ﺍﺯ ﻧﺎﻡِ ﮐﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺟَﻬﺎﻥ؟ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺟﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺟِﻬﺎﻥ
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺷﻤﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺷﻬﺮﯼ ﺩﮔﺮ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑُﺮﺩ
ﮔﻔﺖ: "ﭼﻮﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﺷﻬﺮِ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺶ؟"
ﻧﺎﻡِ ﺷﻬﺮﯼ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺯﺍﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺭﻧﮓِ ﺭﻭﯼ ﻭ ﻧﺒﺾِ ﺍﻭ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺸﺖ
ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﯾَﮏ ﺑﻪ ﯾَﮏ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ، ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﮏ ۱۶۵
ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺼّﻪ ﮐﺮﺩ ﻧﻪ ﺭﮔﺶ ﺟُﻨﺒﯿﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭُﺥ ﮔﺸﺖ ﺯﺭﺩ
ﻧﺒﺾِ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﻝِ ﺧﻮﺩ ﺑُﺪ ﺑﯽﮔﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪِ ﭼﻮ ﻗﻨﺪ
ﻧﺒﺾ، ﺟَﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﯼ، ﺳﺮﺥ ﻭ ﺯﺭﺩ ﺷﺪ ﮐﺰ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﯼِّ ﺯﺭﮔﺮ ﻓﺮﺩ ﺷﺪ
ﭼﻮﻥ ﺯ ﺭﻧﺠﻮﺭ، ﺁﻥ ﺣﮑﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﺻﻞِ ﺁﻥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﯾﺎﻓﺖ
ﮔﻔﺖ: "ﮐﻮﯼ ﺍﻭ ﮐﺪﺍم است ﺩﺭ ﮔﺬﺭ؟ ﺍﻭ ﺳَﺮِ ﭘُﻞ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮐﻮﯼ ﻏﺎﺗِﻔَﺮ [۱۷۰] ۱۷۰
ﮔﻔﺖ: "ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺭﻧﺠﺖ ﭼﯿﺴﺖ، ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﺧَﻼﺻﺖ ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ
ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﻭ ﺁﻣِﻦ، ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﮐُﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺑﺎ ﭼﻤﻦ
ﻣﻦ ﻏﻢِ ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮﺭﻡ، ﺗﻮ ﻏﻢ مَخَر ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻣﺸﻔﻖﺗﺮﻡ ﺍﺯ ﺻﺪ ﭘﺪﺭ
ﻫﺎﻥ ﻭ ﻫﺎﻥ! ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﺲ ﻣﮕﻮ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﺷَﻪ ﮐُﻨﺪ ﺑﺲ ﺟُﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ
گورخانه ی رازِ ﺗﻮ، ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﻣُﺮﺍﺩﺕ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ [۱۷۵] ۱۷۵
ﮔﻔﺖ پیغمبر ﮐﻪ: "ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳِﺮ ﻧﻬﻔﺖ ﺯﻭﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﺎ ﻣُﺮﺍﺩ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻔﺖ" [۱۷۶]
ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺳِﺮّ آن، ﺳَﺮﺳﺒﺰﯼِ ﺑُﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ
ﺯﺭ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ، ﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪﯼ ﻧﻬﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﮐَﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪﯼ ﺯﯾﺮِ ﮐﺎﻥ؟
ﻭﻋﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﻟﻄﻒﻫﺎﯼِ ﺁﻥ ﺣﮑﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺭﺍ ﺁﻣِﻦ ﺯ ﺑﯿﻢ
ﻭﻋﺪﻩﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﻘﯿﻘﯽ، ﺩﻝﭘﺬﯾﺮ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺠﺎﺯﯼ، ﺗﺎﺳﻪ ﮔﯿﺮ [۱۸۰] ۱۸۰
ﻭﻋﺪﻩﯼ ﺍﻫﻞ ﮐﺮﻡ، ﮔﻨﺞِ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﻋﺪﻩﯼ ﻧﺎ ﺍﻫﻞ ﺷﺪ، ﺭﻧﺞ ﺭﻭﺍﻥ
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
[۱۴۶] ﺩﯾّﺎﺭ : ﺻﺎﺣﺐ ﻭ ﯾﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺩﯾﺮ، ﮐَﺲ، ﻓﺮﺩ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯿﭽﺶ ﺧﻮﺩ ﯾﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺤﺮﻣﺶ ﺩﺭ ﺩﻩ ﯾﮑﯽ ﺩﯾّﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ دفتر ﺷﺸﻢ
ﺯﺁﻥ ﮐﻪ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺎﺳﺪ ﺣﻖ ﻫﯿﭻ ﺩﯾّﺎﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺩفتر ﺩﻭﻡ
.................................
[۱۵۳] خَسی: فرومایه، زبون، ناکس.
لرهای کهگیلویه و بویراحمد وقتی خروسی را از نَرینگی در می آورند آن را خَسی خطاب می کنند.
.................................
[۱۵۹] مقام: جایگاه. خواجگان: بزرگان.
باش: اسم مصدر از باشیدن، اقامت، اقامتگاهکارگَه چون جایِ باشِ عامِل است آن که بیرونست از وی غافل است دفتر دوم
.................................
[۱۷۰] ﮐﻮﯼ ﻏﺎﺗِﻔَﺮ، ﻣﺤﻠّﻪ ای در ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ که به وسیله ی پلی به محله های دیگر وصل می شد.
.................................
[۱۷۵] گورخانه: مقبره و تعبیر ناظر است به «صدورُ (قلوب) الاحرار ِ قبورُ الاسرار» که از کلام صوفیّه است و وجه تشبیه آنست که نبش قبر در شریعت روا نیست.
.................................
[۱۷۶] ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮﯼ : ﻣَﻦ ﮐَﺘَﻢَ ﺳِﺮَّﻩُ ﺣَﺼَﻞَ ﺍَﻣﺮَﻩُ .
.................................
[۱۸۰] ﺗﺎﺳﻪ : ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، گریه زیاد، بی قراری. هم اکنون لرهای کهگیلویه و بویر احمد وقتی نوزادان و نونهالان زیاد گریه و بی قراری کنند می گویند بچه را تاسه بُردِه(گرفته) و به شکلی است که به سختی می توان بچه را آرام کرد.
ﭼﺸﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﺘﯽ ﺗﺮﺍ ﺗﺎﺳﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻧﻮﺭِ ﺭﻭﺯﻥ ﮐﯽ ﺷﮑﻔﺖ؟ ﺩفتر ﺩﻭﻡ
.................................
